Onkruid
Tenminste dat dacht ik van mezelf toen ik een klein meisje was.
Mijn wortels konden niet goed wortelen doordat ik alle kanten opging, op zoek naar wat voor boom ik was.
Ik stond namelijk tussen een dennenbos en een eikenbos in.
Daar gingen mijn wortels op zoek naar goede aarde, om echt trots rechtop te kunnen staan.
Dit was een zware zoektocht.
Steeds zoekend, steeds dieper door de zwarte grond op zoek naar houvast,
naar zuurstof en water.
Mijn wortels bleven zich voeden door iedere druppel levenskracht, door zonnige momenten,
door andere bomen in het bos die me de weg wezen naar goede voeding.
Door de regen die de lucht weer deed opklaren.
Door steeds meer te vertrouwen te krijgen in mezelf, dat wat voor boom je ook bent, dat je hoe dan ook speciaal bent!
Onkruid vergaat niet!
Jezelf aarden is niet gemakkelijk. Het vraagt een sterke wil, doorzettingsvermogen en jezelf eens kritisch onder de loep nemen. Het is vallen en opstaan maar wel doorgaan en niet opgeven.
Open staan voor nieuwe visies, nieuwe overtuigingen en los kunnen laten.
Mijn missie was duidelijk, ik ga de bomen in het bos leren aarden.
Hun takkenpracht laten groeien.
Ze trots laten zijn met heel hun zijn. Van de wortels tot de bladeren en vruchten.